De meeste backpackers die naar Azië afreizen kiezen voor een toeristische, veilige route. De 27-jarige Simone ten Caat uit Amsterdam deed het tegenovergestelde. Ze vloog naar Vietnam, leende een tourfiets en reed in haar eentje 700 kilometer door de jungle, over snelwegen en in dorpjes waar ze vrijwel geen één toerist tegenkwam. Wij vroegen deze stoere vrouw naar haar ervaringen en hoe het is om helemaal op jezelf aangewezen te zijn.
De meeste mensen kiezen voor de standaard route door Vietnam maar jij besloot om in je eentje te gaan fietsen. Hoe kwam je op het idee?
"De laatste jaren merk ik dat ik het heel erg nodig heb om soms even helemaal alleen te zijn. Om niets te hoeven en alleen maar te doen wat ik wil. Al is het maar één dag, juist omdat ik dat in mijn dagelijkse leven eigenlijk niet vaak doe. Daar kwam bij dat ik een vriendin wilde bezoeken die op dit moment in Ho Chi Minhstad (Saigon) woont. Een paar dagen zou ik bij haar verblijven en daarna zou ik twee weken alleen door het land trekken. Fietsen door de Mekong, had ik van horen zeggen. Tof, maar het leek me afschuwelijk om dan met een groep van 20 mensen in een karavaan door de Mekong te fietsen. ‘Waarom leen je mijn fiets niet?’ zei mijn vriendin. Zij heeft een goede fiets want ze gaat vanaf september samen met haar vriend van Vietnam naar India fietsen. Alles in mijn lijf riep: ‘Ja, dat wil ik, dat wil ik. Alleen.’"
Hoe vond je het om een vreemd land op de fiets te ontdekken? Ik neem aan dat je dan veel meer, maar ook hele andere dingen van de cultuur ziet?
"Ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Tijdens bustrips door bijvoorbeeld Colombia reed ik soms door eenvoudige bergdorpen waar ik dan zo graag even uit had willen stappen. Om met die mensen te praten, met handen en voeten dan, en te zien hoe ze wonen. Maar in een bus kan dat niet. Op de fiets ben je heel vrij. Je ziet veel meer, omdat je vaak op plekken komt waar geen bus of auto kan rijden. Je fietst over asfalt door hysterische stadjes, door jungle met niets, tot zandweg met golfplaathuizen. Je ziet vanaf de fiets de mensen, de huizen en de natuur veranderen. En omdat je er letterlijk doorheen fietst, proef en ruik je de sfeer. Hoewel de taalbarrière het lastig maakt om echt verbinding te maken, heb ik toch veel lieve, bijzondere mensen mogen ontmoeten. Zo heb ik een nacht samen met de eigenaresse van een café en haar vriendin op een keukentafel geslapen. Ze stonden erop dat ik bij hen logeerde. De badkamer bestond uit een gordijn met daarachter een regenton met water om je mee te wassen en naar pies stinkend, geurend hoekje naast de kippen om te plassen. Die ochtend werd ik, ondanks het muggennet boven ons, wakker met zo’n 50 muggenbulten op mijn voeten. Maar het zijn de mooiste momenten."
Hoeveel kilometer heb je in totaal gefietst? En is het niet levensgevaarlijk om daar te fietsen?
"In totaal heb ik zo’n 700 kilometer fietsend afgelegd. Soms had ik een rustdag, dus ik heb uitgerekend dat ik gemiddeld zo’n 65 kilometer per dag heb gefietst. Tas op m’n rug, 2 fietstassen achterop, de hete zon tegemoet. Fietsen in Ho Chi Minhstad was denk ik het meest gevaarlijke omdat het verkeer zo hysterisch is. Daarbij had ik toen absoluut nog geen idee wat ik tegen zou gaan komen. Ik was gespannen, maar had geen andere keuze dan: zonnebril op en gaan. Verder heb ik waar het kon vooral drukke steden en wegen vermeden, maar soms ontkom je er niet aan. Dan fiets je toch op een vierbaans snelweg waar vrachtwagens, auto’s en honderden brommers naast je razen. Dan moet je wel je kop erbij houden."
Hoe zag je route eruit?
"Ik heb van Ho Chi Minhstad naar Rạch Giá gefietst – op aanraden van de vriend die al ontzettend veel ervaring heeft met fietsen over de wereld – en ben toen met een boot naar het eiland Phu Quoc gegaan. Op de terugweg ging ik van Hà Tiên – andere havenstad – langs de Cambodjaanse grens weer naar Ho Chi Minh. Ik bedacht me altijd de avond ervoor waar ik ongeveer uit wilde komen maar meestal stopte ik 10 kilometer voor of na die plek ergens waar het goed voelde. De helft van m’n reis had ik eigenlijk geen idee waar ik was. Ik vertrouwde op mijn eigen intuïtie."
Hoe was het om helemaal op jezelf aangewezen te zijn?
"Dat maakte best wel indruk. Ik had van tevoren niet gedacht dat ik helemaal geen toeristen zou tegenkomen. In vrijwel alle dorpen was ik de enige toerist die er rondliep. Even sparren met lotgenoten was er dus niet bij. Op de fiets voelde ik me een klein meisje dat rondfietste in de grote wereld. Natuurlijk ben ik ook wel eens ‘lichtelijk’ in paniek geweest onderweg – toen niemand me begreep en ik verdwaalde in niemandsland. Dan moest ik mezelf echt weer even bij elkaar rapen."
Heb je je wel eens eenzaam gevoeld?
"Ik had veel bekijks. 1 op de 3 mensen riep naar me of gluurde stiekem vanuit de ooghoeken. Mensen die het durven, maken een praatje – al dan niet in het Vietnamees. Dat is heel warm en hartelijk. Maar uiteindelijk stap je elke keer in je eentje op de fiets naar de volgende plek. Als ik me alleen voelde stuurde ik soms een bericht naar mijn ouders, een vriendin of mijn vriend. Maar in de meeste gevallen ben ik zelf gaan schrijven. Als je schrijft lijkt het soms ook net alsof je met iemand aan het praten bent."
Wat vind je leuk en minder leuk aan alleen reizen?
"Het allerleukste vind ik dat je alles mag doen wat je wilt. Het maakt me blij als een kind. Ik mag buitenspelen en hoef aan niemand verantwoording af te leggen. Én dat het een bepaalde survival-drang in me naar boven haalt. Thuis ben ik best vaak onzeker en vind ik het belangrijk wat anderen van me denken. Maar door het alleen reizen ben ik heel erg aan het leren om dat los te laten. Minder leuk aan reizen? Het niet kunnen delen van het moment. Het is toch vaak een gevoel van: ‘Had je bij moeten zijn.’"
Zou je het mensen aanraden om op de fiets te stappen en in je eentje een vreemd land te ontdekken? Waarom wel/niet?
"Absoluut. Het is zowel lichamelijk als geestelijk soms wel zwaar. Zeker als je gevoelig bent. Maar ik had niets van dit alles willen missen."
Lees ook:
– Lennart ging in zijn eentje op reis: "De complete vrijheid is geweldig"
– Mirna leefde tien dagen in stilte: "Ik zou het iedereen aanraden"
– Niet twijfelen, maar gewoon doen: ga alleen op reis!
