Terug naar haar roots: “Ik ben er klaar voor om mijn moeder te ontmoeten”

Als klein baby'tje werd de inmiddels 29-jarige Sharinda Nathaliya Wolfers ter adoptie afgestaan. Hoewel ze een goed leven heeft in Nederland, groeide er vanaf jongs af aan een sterk verlangen om terug te keren naar haar roots. Om de Sri Lankaanse cultuur te ontdekken, maar vooral om haar biologische moeder te kunnen ontmoeten. Ze startte een zoektocht, haar moeder werd gevonden en binnenkort stapt Sharinda in het vliegtuig om herenigd te worden met de vrouw die haar op de wereld zette. YourDailyLife sprak met Sharinda over de zoektocht, haar verwachtingen en over hoe het is om geadopteerd te zijn. 

Door: Anne Tonen

Hoe vind je het om terug te gaan naar je roots?

“Ik vind het vooral erg spannend omdat ik echt totaal geen idee heb wat het emotioneel gezien met me gaat doen. Ik weet voor mezelf wat ik wil zien en wat ik wil ervaren, maar wat het met me zal doen staat nog open. Dat kan ik nu niet voor mezelf invullen.”

Waarom zet je nu op 29-jarige leeftijd deze stap?

“Mijn hele leven heb ik al de wens om mijn biologische moeder te ontmoeten, maar ik denk dat ik er nu pas echt klaar voor ben. Toen ik 25 werd, de leeftijd dat mijn biologische moeder mij kreeg, dacht ik: oh dat is raar. Ik ging mezelf indenken hoe het zou zijn om zwanger te zijn en een kindje te moeten afstaan. Op dat moment wist ik: het is tijd om stappen te ondernemen om mijn familie te gaan opzoeken. In het verleden heb ik wel eens ficitieve brieven naar Spoorloos geschreven. Ik durfde de stap nooit te zetten om deze daadwerkelijk op te sturen, maar nu kan ik het niet langer uitstellen voor mezelf.”

Je startte een zoektocht en je moeder werd binnen no time gevonden. Kan je je dat moment nog herinneren?

“Ja natuurlijk! Ik kwam net terug van een schoolexcursie in het buitenland, gooide mijn koffer in de kamer en plofte neer op bed. Ik bedacht me dat ik al een poosje mijn mail niet had gecheckt en toen ik mijn inbox opende zag ik het bericht dat ze was gevonden. Met een heel rapport erbij en foto’s. Hoe ik me voelde? Ik was verdoofd. Ik had verwacht dat ik heel blij zou zijn of zou gaan huilen, maar dat gebeurde helemaal niet. Dat vond ik raar van mezelf omdat ik als kind zijnde al zoveel vragen beantwoord wilde hebben en toen ik ze eenmaal voor mijn neus had liggen, deed het vrijwel niks met me. Dat emotionele verwarde gevoel suddert nu eigenlijk nog steeds in me. Ik hoop dan ook dat mijn reis naar Sri Lanka ervoor zorgt dat ik emotioneler weer wat dichter bij mezelf kom te staan."

Sharinda adoptie

Het ene adoptiekind wil niks van zijn/haar biologische ouders weten en de ander wel. Waarom jij wel denk je?

“Als kind op de basisschool merkte ik al dat ik anders was dan andere kinderen. Vooral vanwege mijn uiterlijk heb ik soms het gevoel nergens bij te horen. Een reis naar Sri Lanka zou mij daarbij kunnen helpen om meer over mijn achtergrond te weten. Want naast het ontmoeten van mijn biologische moeder wil ik ook graag weten waar ik vandaan kom. Ik wil de cultuur en de tradities ontdekken en met eigen ogen ervaren hoe Sri Lankaanse mensen leven. Alles wat ik nu weet heb ik in boeken gelezen, maar niet zelf ervaren.”

Wat zou je je moeder willen vragen als je haar ziet?

“Ik zou van haar willen weten hoe ze mijn leven voor zich ziet en wat ze dacht toen ze mij afstond. Verder wil ik vooral zien hoe ze is als persoon. Hoe ze praat, lacht en hoe ze beweegt.”

Wat hoop je met deze ontmoeting te bereiken?

“Ik ben heel voorzichtig geworden omdat ik zoveel negatieve verhalen van andere adoptiekinderen heb gehoord en daardoor wel een beetje beïnvloed ben geraakt. Er is natuurlijk een taalbarrière en de culturen zullen misschien wel enorm met elkaar botsen. Ik kan nu ook niet zeggen of ik een moeder/dochter band met haar zou willen opbouwen. Alles wat positief is, is mooi meegenomen, maar ik heb niet echt een bepaalde hoop of verwachting.”

Vind je het spannend om binnenkort oog in oog te staan met je biologische moeder?

“Ik ben niet zozeer bang voor de ontmoeting, maar meer met wat het achteraf met me zal doen, de nasleep. Ik hoor van andere adoptiekinderen dat het bij terugkomst vaak lastig is om de balans te vinden tussen het leven hier en het contact met je biologische familie die je net hebt ontmoet. Heimwee bijvoorbeeld. Ik kan me er zelf nog niet veel bij voorstellen, maar het zijn wel zaken waar je eventueel mee zou moeten dealen. Dat is trouwens ook een reden waarom ik tot nu toe heb gewacht met het ontmoeten van mijn biologische moeder. Ik wil niet dat een heftige nasleep mijn studie, die ik nu aan het afronden ben, kan beïnvloeden.”

Je gaat alles vastleggen op film. Wat wil je met deze documentaire laten zien?

“Dat mensen anders gaan nadenken over adoptie en een breder perspectief te zien krijgen. Het is namelijk niet alleen die emotionele ontmoeting waarbij je elkaar in de armen vliegt, zoals je alijd in Spoorloos ziet. Dat is naar mijn mening eerder een amusements-programma.Vaak worden programma's of documentaires gemaakt door iemand die niet geadopteerd is. Ik wil zelf als geadopteerde de documentaire maken, omdat ik daarmee een realistischer beeld kan laten zien."

 

andere artikelen