Michelle Brand (28) kampte jarenlang met anorexia. Met vallen en opstaan en na vele jaren therapie behaalde ze haar grootste doel: met een gezond lijf voor het altaar ‘ja’ zeggen tegen haar grote liefde.
Door: Suzanne Borghart
Wanneer wist je dat je een eetprobleem had?
“Vlak voordat ik werd opgenomen ben ik na het douchen van de trap gevallen. Ik had niets gegeten die dag, heel heet gedoucht omdat ik het altijd koud had en in plaats van naar mijn kamer te lopen, viel ik van boven naar beneden. “Ik heb niks, er is niks aan de hand!”, riep ik toen ik opstond. Zelf had ik geen idee wat er gebeurd was. Mijn vader werd boos en schreeuwde dat ik vanaf nu echt moest gaan eten. Toen realiseerde ik me voor het eerst dat mijn eetgedrag een probleem was en dat ik er echt iets aan moest doen.”
Je eerste reactie na die val was dat er niks aan de hand was: deed je dit om iets te verbergen voor je familie of wilde je jezelf wijsmaken dat alles goed ging?
“Beide. Natuurlijk wilde ik mijn partner en mijn ouders niet ongerust maken maar ik had op dat moment zelf ook nog niet door dat er echt iets mis was. Ik probeerde het te verdoezelen want ik was er blijkbaar nog niet klaar voor om het probleem aan te pakken. Mijn ouders probeerden in die tijd wel om mij meer te laten eten: zo schepten ze bijvoorbeeld extra op m’n bord. Toch was het woord anorexia destijds nog helemaal nooit gevallen. In mijn ogen had ik gewoon geen probleem. Ik riep ook altijd: “Ik zal echt nooit anorexia krijgen”, ik vond alles veel te lekker.”
Toch bleek later dat je anorexia had
“Na die val in 2009 ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Na lang uitstellen zat ik in die kamer en moest ik het bekennen. Ik kreeg toen een verwijsbrief voor de kliniek. Gek genoeg ging het na die opname alleen maar slechter met me. Ik moest een keer per week naar therapie, samen met andere mensen met een eetprobleem. De groep was allemaal zó bezig met eten, dat we elkaar gingen opjutten en elkaar tips gaven om nog dunner te worden. Ze lieten me toen weten dat deze vorm van therapie niet genoeg was. Ik moest worden opgenomen waarbij ik ’s avonds en ik het weekend naar huis mocht. Ik moest alles opgeven en mijn baan opzeggen.”
Had jouw therapeut dan niet door dat de groep bezig was elkaar nóg zieker te maken?
“Hij was een beetje blind. We stonden gewoon in de pauze ervaringen uit te wisselen waardoor je al met een bepaalde laksheid de tweede helft inging. Als ik dan de therapie uitkwam, dacht ik: “Oké, ik ga het toch proberen.” Maar na een nachtje slapen liet ik alles weer achter me en nam het eetprobleem alles weer over. Ik heb mijn ouders zien huilen van de machteloosheid, maar ik werd egoïstisch en dacht: “je kan huilen wat je wilt, maar ik ga echt niet eten.”
Dan ga je op een gegeven moment vooruit: je komt aan, voelt dat dan ook als een prestatie?
"Nee. Ondanks dat het op papier positief is, voelt het nog niet zo op het moment dat je het getal op de weegschaal ziet stijgen. Toch was ik gemotiveerd: slechter dan toen, kon ik mij niet voelen dus ik moest wel vooruitgaan. Tijdens de therapie heb ik eerst heel veel moet geven. Na een hele lange tijd van alleen maar geven, krijg je maar eenmaal een beloning. Namelijk, dat je vergeet wat je gegeten hebt. Ik kan een frietje eten. De eerste keer moest ik huilen, de tweede keer baalde ik van mezelf, de derde keer bleef het moeilijk maar lukt het en op een gegeven moment eet je een frietje zonder er bij na te denken. Dat is je beloning. En per voedingsproduct lever je een verschillende strijd. Ik kan bijvoorbeeld tot op de dag van vandaag geen pizza eten. Tuurlijk heb ik weleens een hapje gehad, maar een hele pizza staat nog steeds op m’n lijst.
Wat was jouw motivatie? Wilde je dunner zijn of was het een drang naar controle over je lijf?
“Het begon toen ik te dik was. Althans, dat dacht ik toen. Het afvallen ging lekker en ik kreeg veel complimenten. Dat wilde ik vasthouden. Vanaf dat moment gaat het over in controle. Ik ging me focussen op alles wat ‘imperfect’ is. In het verleden ben ik gepest omdat ik ‘een maatje meer’ had, vanaf de middelbare school besloot ik dat ik dat nooit meer wilde. Toen begon ik met Sonja Bakker, en daar ben ik in doorgeschoten. Het vreemde is dus, dat de complimenten de stoornis hebben gevoed. Mensen hebben geen benul, ze willen je gewoon complimenteren dat je zo slank bent, maar het geeft je het gevoel dat je heel sterk bent doordat je het volhoudt, en dan ga je door.”
Was je blij toen je naar huis mocht?
“Bij mijn afscheid van de kliniek kreeg ik een fles Baileys. Het liefst gooide ik hem gelijk in de prullenbak. Al die room en alcohol. Toch realiseerde ik me ook dat er naar mij geluisterd was: een van mijn doelen was om Baileys te kunnen drinken. De mensen in de kliniek hadden dit dus opgeslagen en er iets mee gedaan. In de auto zat ik met een lach op mijn gezicht en de fles Baileys in m’n hand: “Ik heb het gewoon gedaan, het is me gelukt”, dacht ik. Dit was pas het begin. 100% genezen doe je nooit, maar dat geldt denk ik voor elke verslaving. Ik ben nu gewoon heel bewust van wat ik wel en niet moet doen, ik zal nooit een dieet volgen. Dat is te risicovol. Maar hoe heerlijk is het dat ik nóóit meer aan Sonja Bakker hoef te beginnen?”
Nu werk je zelf in de sportschool en als voedingsdeskundige, wat neem je qua persoonlijke ervaring mee?
“Ik denk dat een ervaringsdeskundige veel meer waard is dan een ‘gewone’ expert. Daarom ben ik heel open over mijn verhaal. Als mensen bij mij komen vertellen dat ze willen afvallen, ga ik gelijk op zoek naar de reden daarvan. Ik ben heel blij dat ik mensen met overgewicht naar een gezond gewicht kan begeleiden maar wat wel eens wordt vergeten is dat ook mensen met een maatje meer een eetprobleem kunnen hebben. Het beeld in de maatschappij is nu dat anorexia alleen maar te maken heeft met uitstekende botten en meisjes die graatmager op bed liggen. Ik ben zelf nooit zó dun geweest, maar m’n haar viel uit, m’n borsten gingen van een dubbel D naar een A-cup en voelde me slecht. Ook dat is anorexia. “
Jouw partner is tijdens het hele proces bij je gebleven. Hoe ging hij met de situatie om?
"Ik leerde mijn partner kennen in mijn anorexiaperiode. Op dat moment wilde ik eigenlijk niet meer leven, totdat hij kwam. Mijn schoonmoeder zei destijds tegen hem: jongen, weet waar je aan begint. Maar hij wilde met mij verder en heeft er alles aan gedaan om mij bij te staan. Hij zei vaak dat hij me zo mooi vond, maar dat hielp niet. We waren toen 17 en 18, dus soms sta ik er echt versteld van dat we zoveel jaar later nog samen zijn. Hij wilde lekker ontbijten, uit eten of een weekendje weg: als ik de foto’s van toen zie, word ik verdrietig. Er is geen lach op mijn gezicht, ik deed met hem mee, maar ik compenseerde het: Braken lukte me niet dus ik ging los in de sportschool of nam laxeermiddelen na een etentje samen. Intimiteit was er ook niet, hij mocht niet aan me zitten. Dat was verboden terrein."
Maar jullie relatie overleefde het en jullie zijn nu zelfs getrouwd!
"We hebben we elkaar inderdaad het ja-woord gegeven en samen een huis gekocht. En ja, ik stond daar gezond en stralend in een prachtige jurk."
Lees ook:
– Fitgirl Charmaine: "Zonder steun is het hebben van een perfect lijf iets heel leegs"
– Jolynn heeft een maatje meer: "Ik ben te zwaar, maar ik leid wel een gezond leven"
– Marina viel 25 kilo af: "Ik ben eindelijk gelukkig met hoe ik eruit zie"
– Foodblogger Mitu eet geen vlees meer en viel daardoor kilo's af
